ALI MENENG
Tihang listrik ngabelentrang sapuluh kali.
Peuting.
Ngalinjing. Bareng jeung angin nu ngahiberkeun bau runtah ka unggal
rohang kamar. Juru-juru kosan. Sédong-sédong gang. Susukan ngeuyeumbeu.
Kumarayap kana amparan kasur. Lomari. Buku-buku ngabigeu. Salib nu
ngadaplok dina témbok. Kalénder pias. Potrét lawas. Baju ngalumbruk.
Daster. Calana jero. Jeung gelas demi gelas kopi nu nyaab dina
genggerong.
Boa di dieu jalan téh buntuna. Boa di dieu
léngkah téh kandegna. Saniskara ungkara, aweuhan carita urang nu
sapanjangna sirungan jeung muguran. Sanggeus rénghap lawas kapahung dina
ringkelna gurat nasib nu taya tungtung. Di ieu kota nu salawasna kosta
pikeun harepan jeung kasatiaan.
Tapi naon hartina mulasara
harepan jeung kasatiaan? Waktu. Samagahaning laku. Saukur cahya samar
nu ngalangkangan lalakon sasar. Kawas léngkah urang nu salawasna
ditalikung karémpan. Bari banget teu ngarti, isarah naon pangna urang
kudu lana tepung? Ngongkoyangkeun roncé asih jeung karisi kana tohagana
pamadegan séwang-séwang. Kawas urang nu lana tepung pikeun nu kasakitu
kalina. Bari maneuh ninun lamunan. Nyulam jempling. Ngajarumat peuting.
“Kang, rék kumaha waé urang téh?”
Aya
sora nu angger ngagalindeng. Sora anjeun Élia. Sora nu terus nanceb
dina katigin batin. Nu terus maseuk ieu raga sangkan salawasna aya.
Najan enya nu aya téh bakal euweuh. Kitu ogé nu euweuh lain hartina kudu
aya. Da puguh antara aya jeung euweuh teu bisa dieuweuhkeun.
“Rék
tepi ka iraha Lia kudu nungguan Akang? Naha Akang teu karunya kana
kaayaan Lia nu terus kasiksa kawas kieu? Susulumputan ti kolot? Jadi
buron nu diudag-udag ku karémpan sorangan, nyumputkeun sakabéh kajadian
nu geus dilakonan ku urang duaan?”
Aya hégak nu beuki beurat.
Hégak anjeun Élia. Hégak nu terus maut kalbu. Nu terus ngajak sawirahma
nyinglar silungna pamadegan. Sangkan salawasna nganteng dina geter jeung
katineung.
“Lamun enya pamadegan nu jadi hahalangna, nu
ku urang salilana dipadungdengkeun, perkara hartining palang salib nu
pamohalan tepung jeung bulan-béntang, Lia iklas ngéléhan. Lia léah rék
nuturkeun jalan Akang. Najan enya kolot sorangan bakal nyatru. Nu teu
mustahil moal ngaku anak deui. Sakumaha nu kaalaman ku Akang harita
kapan, basa mimiti nganjang.”
Aya sapasang liliuh panon nu
angger beueus. Panon anjeun Élia. Panon nu salawasna meruhkeun
sakabéhna. Kawas genclang cahya nu meruhkeun mongkléng. Tapi genclang
ieu nu bakal terus marengan? Genclang pikeun nyalindung saheulaan? Atawa
genclang hiji indung nu bakal salawasna aya? Enya, indung. Indung nu
bakal hirup dina kanyataan. Lain. Lain indung nu salawasna ngalangkang
dina ciciptan. Nu sok ngademit kana impian. Nu sok jadi kembang dongéng
jeung pangbébénjo bapa, kana réwuan kali pertanyaan nu mindeng
diasongkeun, nu kedal jawabanna saukur ruruhit nu nyeuitan. Saukur
ngaran nu teu puguh wujudna. Saukur titinggalna nu kapibanda. Nu tepi ka
kiwari weléh teu apal di mana tetenggerna. Kawas ranggeuyan ungkara
lawas nu maneuh dicaritakeun bapa saméméh rujad ingetan, “Tong haben
nananyakeun indung. Cukup ku nyaho ngaran indung manéh téh Amah. Nu
kapatri dina ieu ali meneng titinggalna. Poma geura jaga cing tarapti.
Hiji waktu bakal jadi tuduh jalan panggih jeung tetenggerna.”
“Kang, Lia embung ngagugurkeun deui ieu kandungan. Lia embung diririwaan deui kajadian lawas…”
Aya
inghak nu lana nurih jeung ngagerihan. Inghak nu hésé dipapalérna. Nu
terus ngajak padungdengan perkara lalakon nu keur jeung bakal disorang.
Najan saenyana lain lalakon sakolébatan. Nu urang teu apal ka mana nya
kebatna.
“Kang, peuting tadi Lia ngimpi urang panganténan…”
Aya
nu terus nyuuh kana lahunan. Nginghak. Tihang listrik ngabelentrang
deui. Peuting ngaregéh di antara harepan jeung karémpan duaan.
***
Jam saléndro ngelentréng sapuluh kali.
Peuting.
Ngalinjing. Bareng jeung angin nu ngahiberkeun dalingding malati ka
unggal rohang kamar. Juru-juru hotél. Tihang-tihang mércuri. Musik jazz.
Camara nu maruyudan. Hunyudan halimun. Sapatamanan. Kumarayap kana
ranjang. Sagagang kembang. Tualét. Asbak. Tumpukan kuntung. Baju
ngalumbruk. Daster. Calana jero. Jeung botol demi botol anggur nu nyaab
dina genggerong.
Boa ka dieu jalan téh kebatna. Boa ka
dieu léngkah téh sasabna. Saniskara ungkara, aweuhan carita urang nu teu
parat diguar jeung dikaluat. Sanggeus rénghap lawas kapahung dina
leunjeuran wirahma lalakon nu taya tungtung. Di ieu kota nu salawasna
kosta pikeun impian jeung kanyataan.
Tapi naon bédana
antara impian jeung kanyataan? Waktu. Jemplangning laku. Saukur geter
galindeng nu madakeun tembang asih jeung patina. Kawas léngkah urang nu
haben diulinkeun kaguligah. Bari banget teu ngarti, isarah naon pangna
urang kudu lana tepung? Nepungkeun jirimna jisim nu saules jeung
satangtung impian dina ngebatna rawayan karémpan nu tan watesan. Kawas
urang nu lana tepung pikeun nu kasakitu kalina. Bari maneuh mirunan
ranjang jeung papakéan. Ngahuru jempling. Ngaduruk jamang sataranjang
peuting.
“Ku naon kawas nu leuleus? Capé teuing nya tadi beurang ngaprakna?”
Aya
sora nu angger haroshos. Sora anjeun Rahma. Sora nu terus sésélékét
dina karisi batin. Nu terus humaroshos nyilih nu gumalindeng dina sukma.
Najan enya nu ngagalindeng téh sok kasilih ku nu haroshos. Kitu ogé nu
haroshos lain hartina kudu kasilih ku nu ngagalindeng. Da puguh antara
nu haroshos jeung nu ngagalindeng teu bisa disisilihan.
“Matakna, ceuk Tanteu gé geura eureun jadi wartawan téh…”
Aya
hégak nu beuki kerep. Hégak anjeun Rahma. Hégak nu terus ngaraha dina
ganjorna raga. Nu terus ngajak nyingraykeun lalangsé umur nu jauh
lilikuran di antara urang. Sangkan salawasna ngajarumat sakapat rasa.
“Mending
gé urus hotél, kafé, atawa perusahaan Tanteu. Pék kari milih! Oh, enya.
Yeuh, rékening jeung ATM nu anyar paké! Bisi ka nu ATM itu mah Tanteu
sok elat nransfer. Dina saku nu mana lokétna?”
Aya
leungeun nu angger ngopépang. Leungeun anjeun Rahma. Leungeun nu terus
meulit ieu raga. Kawas tali gaib nu nyangreudkeun tineung. Tapi tali
naon nu nyangreud di antara urang? Sawates batur pakumaha pikeun
ngaderes simpé? Panyalindungan? Atawa payus lamun diaku indung? Tapi
naon hartina indung lamun urang tepung bet maneuh medar ringkang nu lain
sawates isarah antara indung jeung anak? Enya, indung. Indung nu
salawasna jadi implengan. Nu sok ngademit kana impian. Nu sok jadi
kembang dongéng jeung pangbébénjo bapa, kana réwuan kali pertanyaan nu
mindeng diasongkeun, nu kedal jawabanna saukur ruruhit nu nyeuitan.
Saukur ngaran nu teu puguh wujudna. Saukur titinggalna nu kapibanda. Nu
tepi ka kiwari weléh teu apal di mana tetenggerna. Kawas ungkara
panghina lawas balaréa nu lana ngaharupat ingetan, “Dasar anak ungkluk!
Hayang apal ku naon pangna bapa manéh jadi eusleum terus ngagantung
manéh, hah?! Gara-gara indung manéh, deuleu! Si Amah! Kabur! Kawin deui
jeung urang kota!”
“Hem…ieu si geulis mahasiswi nu janten
pupujaning ati téh? Meni satia potrétna marengan lokét sareng nu
gaduhna! Cing, geulis mana jeung Tanteu?”
Aya geter biwir
nu lana nangtang sumerah. Nyaliara. Nu terus mungkas, netel dina ieu
napas. Geter nu teu kungsi padungdengan perkara raratan séwang-séwang
jeung lalakon nu bakal disorang. Najan saenyana lain geter sakedapan. Nu
urang teu apal kudu kumaha nya munggelna.
“Ih…angger ari geus matung téh! Baeud nya ka Tanteu? Awas wé moal dibéré surabi. Ih…meni cicing waé! Kawas lain lalaki!”
Aya awak nu terus usik dina lahunan. Motah. Jam saléndro ngelentréng deui. Peuting sabeuleugeunjeur dirangsadan hégak duaan.
***
Tihang listrik ngabelentrang sapuluh kali.
Peuting.
Ngahégak. Bareng jeung hégak anjeun Élia. Hégak nu beuki beurat. Hégak
nu kiwari keur ijén jeung papastén. Luhur ranjang. Sarénghapan ringkang.
Katut sora nu jumerit nurih langit. Di antara garajag késang jeung
kamalir getih. Di ieu rohang kamar nu nepungkeun harepan jeung
kasatiaan.
“Heu…! Heu…! Heu…! Aduh, nyeri dokter…! Heu…!”
“Tenang, bu, tenang…! Tarik napasna! Lalaunan, bu, lalaunan…! Tarik, tahan, kaluarkeun…!”
“Heu…! Aduh, nyeri dokter…! Teu kuat…! Heu…!”
Hégak.
Sora. Hégak jeung sora anjeun beuki gumuruh nyasaak sakabéh rohang.
Tihang-tihang rumah sakit. Bangku-bangku kosong. Korsi roda. Karanda.
Nyasaak raga. Nyasaak sukma.
Teuing ku pageuh ieu leungeun
nutupan ceuli. Lain. Lain teu hayang maturan. Tapi teu wasa lamun kudu
nyaksian anjeun guyang getih. Rumasa. Rumasa geus meulitkeun ali meneng
kana jariji. Sangkan urang sawirahma ngaléngkah. Rumasa geus mawa anjeun
kana ieu jungkrang, terus urang duaan roroésan teu timu pamuntangan.
Rumasa geus ngiwat sakabéh nu kungsi kapibanda. Najan enya moal bisa
mulangkeun deui ka asalna. Mulangkeun waktu nu geus jadi satru. Kawas
supata kolot anjeun nu murakeun peurah, “Jor geura nyingkah tong nincak
deui ieu imah, siah! Lamun sia rék keukeuh ngaruntagkeun pamadegan jeung
keukeuh rék nuturkeun ieu lalaki haram jadah! Ti detik ieu, sia geus
lain anak aing! Aing geus teu hayang nénjo ku sabeulah mata! Nyingkah,
siah! Nyingkah!”
“Heu…! Heu…! Heu…! Aduh, nyeri dokter…! Heu…!”
“Tenang, bu, tenang…! Tarik napasna! Sakedap deui, bu, sakedap deui…! Tarik, tahan, kaluarkeun…!”
Heu…! Aduh, nyeri pisan dokter…! Aduh, teu kuat…! Heu…!”
Hégak.
Sora. Hégak jeung sora anjeun beuki leslesan. Kaketir terus
nyaliarakeun ruruhitna. Kalangkang. Kakakalangkangan. Kalangkang lawas
narémbongan. Piligenti. Kalangkang orok nu kungsi dipiceun kana wadah
runtah. Ungkara panghina balaréa nu lana ngaharupat. Bapa nu
ngagulantung dina tali gantungan. Indung nu sok datang ngademit kana
impian. Gupay anjeun Rahma. Élia…
“Heu…!”
Hégak.
Sora. Hégak jeung sora anjeun bet teu kapireng deui. Panto kamar
ngarekét aya nu muka. Gentak malik, laju nyampeurkeun. Dokter teu
nyarita, kalah neuteup jero naker. Sakilat léngkah muru ka jero kamar.
Kasampak anjeun teu walakaya taya napasan. Kitu ogé orok teu usik. Teu
malik. Ngaréngkol lamokot getih dina leungeun suster.
“Hapunten, Pa, hapunten… istri sareng putrana teu tiasa kasalmetkeun…”
Karasa
aya nu nyiriwik jeroeun dada. Tihang listrik ngabelentrang deui.
Kalangkang. Kakalangkangan. Piligenti. Lalaunan ali meneng nu meulit
dina jariji anjeun dilaan. Tapi di dieu, bet samar-samar sakabéhna robah
jadi tetengger.
***
Jam saléndro ngelentréng sapuluh kali.
Peuting.
Ngahégak. Bareng jeung hégak anjeun Rahma. Hégak nu beuki kerep. Hégak
nu kiwari kasaba deui rungrumna. Luhur ranjang. Sarapet ringkang. Katut
sora nu haroshos nenung laku. Di antara garajag késang jeung hunyudan
karémpan. Di ieu rohang kamar nu nepungkeun impian jeung kanyataan.
“Naha
minggu-minggu kamari hapéna teu aktif? Teu méré kabar deuih ka Tanteu?
Poho wé abong geus boga mahasiswi… pasti surabina leuwih pelem, nya?”
Keukeup dilésotkeun. Awak cengkat. Gék dina biwir ranjang. Laju maut udud. “Manéhna geus ninggalkeun.”
“Ninggalkeun
kumaha?” anjeun milu cengkat bari ngajetrékkeun zippo kana tungtung
udud. Haseup nyerebung tina irung. Karasa aya nu neuhneur neueul kana
tonggong, jeung leungeun meulit kana cangkéng.
“Ninggalkeun pikeun salilana.”
Anjeun
malikkeun ieu awak. Laju neuteup anteb. Karasa hégak anjeun netel dina
biwir panon, turun kana pipi, terus neueul kana biwir. “Teu kudu jadi
pikiran. Lain jodona wé meureun. Sagala rupa gé papasangan.
Beurang-peuting. Bagja-cilaka. Hirup-pati. Impian-kanyataan.”
“Tapi naon bédana antara impian jeung kanyataan?”
“Teu
kudu nanyakeun naon bédana. Surahan mah naon nu geus karasa. Najan enya
karasa peurih. Nu kungsi kapibanda pasti bakal leungit.”
“Tapi nu leungit moal bisa kapibanda deui.”
“Enya.
Tapi nu karasa bakal langgeng kapibanda. Naon nu karasa, sarua jeung nu
geus karasa ku Tanteu. Tanteu gé kungsi kaleungitan, najan enya Tanteu
sorangan nu geus ninggalkeun manéhna. Rumasa kajurung napsu. Ayeuna
sabalikna, Tanteu nu ditinggalkeun. Najan enya salaki aya kénéh, tapi
taya bédana jeung bugang. Stroke. Nyangsaya teu walakaya.
Tanteu salilana ditalikung sepi. Sepi nu bisa puyar lamun urang tepung
kawas kieu.” Anjeun turun tina ranjang. Gég dina sofa. Nuturkeun maut
udud.
Awak ngojéngkang. Ngarongkong lokét nu ngagolér
gigireun asbak. Lokét dibuka. Bréh potrét anjeun Élia. Angger satia
nyelap di dinya. Diteuteup salila-lia. Lalaunan. Dirampaan. Karasa aya
nu ngajendul tukangeunna. Nu ngajendul dicokot ku tungtung ramo: ali
meneng. Deui-deui ngahuleng. “Ngan ieu nu kapibanda jeung pernah jadi
titinggalna.”
Anjeun nampanan ali. Ditilik dibulak-balik.
Dirampa dibaca aksarana. Mencrong bangun nu reuwas. Laju uyup-ayap kana
tas. Gep kana cepuk leutik. Dibuka. Bréh aya ali nu sarupa jeung ali nu
masih kénéh dikeukeuweuk. Tapi awak anjeun bét ngageter. Pasemon
ngadadak robah. “Ali ti saha ieu?!”
Saméméh kedal,
mencrong anjeun salila-lila. Hayang ngobét naon sabenerna nu keur
disidem ku anjeun? “Ti bapa. Titinggal indung. Nu kungsi jadi pamatri
dina jariji manéhna.”
“Saha ngaran indung jeung bapa?!”
Hégak. Sora. Hégak jeung sora anjeun bet beuki ngagalura. Rénghap
ranjug. Sataranjang awak. Sadami-sadami ambekan. Ngageter.
Angger mencrong anjeun. “Ngaran indung Amah, sakumaha nu kapatri dina éta ali. Bapa ngaranna Burhan.”
Ali
ragrag tina cepengan, anjeun nyuuh bari nginghak. Teu lila cengkat bari
ngarawél daster. Sakilat muka panto. Lumpat bari nungkup biwir.
Sapasang
ali meneng dicokot. Ditilik dibulak-balik. Sababaraha kali. Sarupa.
Sapasang ali hiji-hiji dirampa dibaca aksarana. Séwang-séwang katangén
aksarana: ‘Amah’ jeung ‘Burhan’.
Karasa aya nu nyiriwik
jeroeun dada. Jam saléndro ngelentréng deui. Kalangkang. Kakalangkangan.
Piligenti. Sapasang ali meneng pageuh diranggeum. Awak ngadégdég.
Rénghap karasa eungap. Nu ngagelek dina tikoro beuki hésé dibendungna.
Tapi di dieu, bet atra sakabéhna robah jadi tetengger.
Bandung, Agustus 2010.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar