JEUNG ANGIN
Ti iraha
urang anteng sosobatan angin? Boa bakal langgeng salawasna. Teu nanaon da
geuning tétéla anjeun anu satia. Satia niiskeun hate. Satia mirengkeun aral
subaha. Resep temen langgeng sosobatan jeung anjeun mah, Angin. Teu jiga si
Gilang jeung si Redi nu resep heureuy nyabakan harigu budak awéwé. Teu jiga si
Amir nu resep noongan rok budak awéwé. Teu jiga si Siska jeung si Lia nu leuwih
anteng ulin jeug bonéka Barbie nu rupana jiga jurig.
Boa didieu
urang munggaran tepung téh, Angin. Dina jandéla nu haat jadi saksi kasono
urang. Kasono nu ngancik saban wanci. Kasono nu boa-boa numuwuhkeun rasa nu teu
biasa téa. Bogoh meureun ceuk batur mah.
Angin,
dina detik ieu séja nganti anjeun. Bari meureumkeun mata, nyeuseup jero anjeun.
Méré hawa seger pikeun bayah, mawa katigin, méré kakuatan. Bari beunta
lalaunan, imut leleb ka anjeun. Ukur anjeun.
Na lahunan
anjeun urang anteng sosonoan. Hiliwir anjeun teu weleh ngusap-ngusap ieu sirah.
Asihing anjeun nu atra karasana. Dina lahunan anjeun urang ngawang-ngawang.
Mapay tiap lalambar langit tuluy didinya urang ngukir mangpirang impian sarta
manglaksa rusiah urang duaan.
Sanggeus
éta, masih dina lahunan anjeun, urang neruskeun lalampahan mapay éndahna
katumbiri. Éndah pisan taya papadana. Sarwaning warna.
“Katumbiri
téh cukang ka sawarga, tempat ngancikna para pohaci!” ceuk anjeun harita.
Bet asa ku
reuwas harita, barang ngadéngé sawarga. Apan sawarga mah tempat imahna indung.
Horéng geuning sawarga téh henteu jauh. Boa éta pohaci téh indung nu nepi ka
kiwari ukur kalangkang. Hayang pisan tepung jeung indung. Hayang pisan ka
sawarga.
“ Upama
hayang ka sawarga,” ceuk anjeun harita bari nunjuk kana tungtung katumbiri,
“Urang kudu indit heula ka kalanggengan.”
Kalanggengan?
Sawatara waktu urang paheneng-heneng. Masih kebek ku kahémeng. Hémeng ku
sawarga jeung kalanggengan. Kamari nu haben jadi bangbaluh téh, dimana teuing
ari sawarga. Ari ayeuna geus kapanggih horéng geuning bet kudu ngajugjug heula
kalanggengan. Ah, dimana teuing ari kalanggengan téh?
“ Apan ari
indung mah anu tadi nangkeup geugeut Bapa? Naha kudu ditéangan heula ka
sawarga?” Anjeun neuteup bangun leleb naker.
Ah, da éta
mah si Tanteu, lain indung. Nu haben molototan, malah sakali mangsa mah sok
nyiwit nepi ka geuneuk. Nyeri apan ari diciwit téh.
Remen
pisan kapperego si Tanteu keur silih tangkeup jeung Bapa. Bari nginum cai nu
bauna kacida. Nu botolna diingkeun sina paburantak. Geus kitu mah duanana indit
ka kamer, gagaléongan, tuluy pantona ditutupan, ditulakan. Ukur duaan di jero
kamer, Bapa jeung si Tanteu.
Teu jiga
indung si Lia jeung si Siska nu saban poé nganteur ka sakola, nu sok ngusapan
sirahna lamun ceurik. Teu jiga indung si Gilang jeung si Redi nu saban dahar
ngahuapan. Si Tanteu mah apan sok bangun nu ijid ari tepung pamprok ogé.
Kungsi
sakali mah nyangka yén indung téh, nya éta Bi Iti. Sasat nu ngarorok ti
leuleutik. Nu ngasuh ti leuleutik. Sarua jiga indung si Siska jeung si Lia. Teu
béda jeung indung si Gilang ogé si Redi. Agul nu aya harita mah. Tapi naha
saréréa bet kalah nyeungseurikeun. Ujug-ujug melengis mangsa Bi Iti wakca lain
indumg. Da ceunah indung mah ayeuna aya di sawarga.
Geuleuh
jadina téh ka Bi Iti. Padahal mah geus wé ulah wakca balaka nanaon. Sangkan
tetep jiga batur, boga indung.
Duh Angin,
bet teu wasa nahan nu ngeyembeng dina kongkolak. Tapi anjeun bangun nu surti.
“Nya geus
atuh ayeuna mah urang mapay jemplinga peuting wé, yu. Mapag bulan, mapag
béntang.”
Ukur bisa
unggeuk.
Deui-deui
di bulan anjeun méré katigin jeung kakuatan. Anteng dina lahunan anjeun mapay
jemplingna peuting. Peuting anu urang.
Samet
ayeuna mah boga deui sobat anyar. Bulan jeung béntang. Tapi tetep wé ngan
saukur ka anjeun bisa cumarita mah. Ngébréhkeun manglaksa kapegung. Ukur anjeun
nu bisa méré hawa nalika ieu bayah geus pinuh ku manglaksa rajawisuna.
Bareng
jeung bulan anjeun ngahariring. Ceunah mah dangding kacinta. Ah, angin atra
sétraning anjeun, atra asihing anjeun.
Tiap detik
tetep nganti anjeun. Meureumkeun mata, nyeuseup jero anjeun. Miharep hawa seger
pikeun bayah. Miharep katigin. Miharep kakuatan.
Di jandéla
ieu ngungun nganti anjeun, pinuh kaliwung. Geus mangpirang wanci nu
dililiwatan. Apan masih kénéh hayang anjog ‘na lahunan anjeun. Kacida simpéna
ieu wanci. Kacida eungapna ieu bayah. Dimana téa anjeun téh? Padahal anjeun
geus jangji rék marengan néangan indung ka sawarga.
Harita
mangsa urang geus sosonoan. Kapireng Bapa nyarita, “Gélo sugan budak téh,
ngomong sorangan, seseurian sorangan”
Barang
dirérét, si Bapa keur nulak cangkéng bari digaléntoran ku si Tanteu.haté
ujug-ujug ngadégdég. Geuleuh pisan nempo si Tanteu harita. Ceurik, jojorowokan
beuki motah. Dina tungtung teuteup si Tanteu téh atra Banaspati. Jurig awéwé nu
remen didongéngkeun ku Bi Iti.
Bulan,
sobat urang téa, nu aya dina keupeulan, harita dialungkeun satakerna. Bulan nu
dialungkeun téh nepi kana sirah si Tanteu. Si Tanteu nu haben ngaririwaan téh
ayeuna mah baloboran getih.
Hahaha …
resep temen nempona. Beureum jiga gulali.
Ah, Angin.
Dimana anjeun harita?
***
Angin, dina
detik ieu seja nganti anjeun. Bari meureumkeun mata nyoba nyeuseup jero anjeun.
Detik ieu butuh hawa pikeun bayah. Butuh katigin,butuh kakuatan. Bari beuta
lalaunan, imut leleb ka anjeun. Tapi tétéla, suwung!
Dimana
anjeun Angin?
Nu mawa
mangpirang hawa bagja. Nu haben mawa katineung ‘na tiap lalambar langit nu
pinuh impian urang, ‘na katumbiri, ‘na bulan jeung béntang.
Angin di
ieu karangkéng, masih anteng nyipta anjeun. Nganti ka kalanggengan.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar